Üç ay dolduğunda vaktimin daraldığını bebeğimle geçireceğim zamanımın biteceği telaşına kapılmışım.Bende kalan çok küçücük, çok minicik olduğu..Hala içimde sızıdır o dönemde ondan ayrılmış olmam çok küçüktü küçücüktü minicikti...Defterimden notlar,
''Canım yavrum takvimlere bakamıyorum günlerin senden ayrılış için yaklaştığını düşünerek, nasıl ayrılıp da işe gidicem hiç bilmiyorum...Gözlerin bakışların, mimiklerin gözlerimin önünden hiç gitmiyor, aklım hep sende şu an ve her an...''
15 hafta ve üç büçük aylıksın, ayrılık vakti geldi ben salya sümük ağlıyorum durmadan...Alışırsın alışırsın diyor herkes...herkesi dinlemek istemiyorum...Bugün ve dün denemeler yaptık...Senden ayrılma pratiği. Ah bilsen ne zor...Seni göğsümden, koynumdan içimden ayırmak...Dün sabah biraz daha iyiydi, seni emzirdim doya doya sonra da uyandın sohbetler ettin benimle, seni öptüm öptüm kokladım. Ama bu sabah seni emzirdikten sonra uyumaya devam ettin tabiiki uyandırmaya kıyamadım. Elini öpüp en azından koklamak istedim ama rahatsız olur uyanır gibi oldun ve devam edemedim...''
Bu dönemde tüm annelere terapi uygulanmalı diye düşünüyordum eskiden..Ama bu yasalara razı gelen herkese terapi uygulanmalı diye düşünüyorum artık..Annelik izni en az bir yıl olmalı, Avrupa da Avustralya da olduğu gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder